Assamese kobitabur

  ......হোলী... .. আহিলে হোলী ৰঙৰে মেলা  মতনতে বাঢ়িলে হেপাহৰ উল্লাহ তুমি মই খেলো আহা  মৰমৰে ফাকু গুৰা ..... হেৰাই য়োৱা জীৱনৰ ৰং বিছাৰি য়াও ব'লা .....   বৃন্দা বনতে গোপিনীৰ মাজতে  কৃষ্ণ গোসাঁইয়ে নানা ৰঙৰে সীচিলে হোলী মুক্ত আকাশতে ..... পাতিলে উৎসৱ অসমৰ ভুমিতে  পাতিলে হোলীৰ মেলা ভক্ত গণে গুৰুজনাৰ জন্ম স্থান বৰদোৱাৰ বুকুতে  আৰু পাতিলে বৰপেটা , মাজুলী সত্র  অৰু নানা স্থান গাওঁৰ নাম ঘৰে ঘৰে ... এইয়া ৰঙালী ফাগুনৰ ৰঙৰ বতৰ  প্ৰীতিৰ সম্ভাৰ আদৰাৰ বতৰ ... সানিলে ৰং দুগালতে  লাগিলে ৰং দেহে মনে  উৰিলে ৰং মুক্ত আকাশতে  আনিলে ৰং প্ৰকৃতিয়ে  নীলা আকাশৰ বুকুতে  শিমলু মদাৰৰ গছৰ আগলিতে ..... ফাগুনৰে ৰং দেহত লাগি নুঠে কাৰু খং  ইজনে সিজনক সানি মৰমৰ জাচঙ... বেদাভেদ নাৰাখি মিলি জুলি থাকিৱ খুজঙ জাতিৰ এনাজৰি যুগে যুগে বান্দী ৰাখঙ... এইয়াই হৈছে হোলীৰ ৰং............ কবিতাৰ লিখক  /  বিনোদ  দলৈ

  .. ... কবিতা..০১ ...(lyric) .. " ফুল ফুলে ফুলনিত ". .. ফুল ফুলে ফুলনিত  ফুটুকা ফুটুকি.... তুমি মোৰ মন আকাশৰ কুলি কেতেকী ... ফুল ফুলে ফুলনিত  ফুটুকা ফুটুকি.... তুমি মোৰ মন আকাশৰ কুলি কেতেকী.... গছৰে ডাল দেঁখি লাগে ভাল তুমি মোৰ তুমি মোৰ  ভালৰো ভাল ....। ফুল ফুলে ফুলনিত  ফুটুকা ফুটুকি.... তুমি মোৰ মন আকাশৰ কুলি কেতেকী ......... চিক্ মিক্ কৈ তৰা জ্বলে  ৰাতিৰ আকাশত ৰিপ ৰিপ কৈ বতাহ বলে  ফাগুনৰে বতৰত..... গছৰে ডাল দেখি লাগে ভাল  বিহুৰে তলিতে  তোমাক দেখি  লাগে ভাল......।  ফুল ফুলে ফুলনিত  ফুটুকা ফুটুকি.... তুমি মোৰ মন আকাশৰ কুলি কেতেকী ... ধিপ ধিপকৈ  বুকু কপে .. তোমা্ৰে মৰমত  চিৰিং চিৰিং কৈ হিয়া জ্বলে.... তোমাৰে চেনহত.. গছৰে ডাল দেখি লাগে ভাল... তুমি মোৰ উকা জীৱনৰ  সোণালী ধান...... ফুল ফুলে ফুলনিত  ফুটুকা ফুটুকি.... তুমি মোৰ মন আকাশৰ কুলি কেতেকী ....... লিখক : বিনোদ দলৈ... ... .. কবিতা..০২ ...(lyrics) ...." অ জান ঐ ..নাপালোং".... অ....অ....অ .. অ জান ঐ নাপালোং তোমাক মৰম দিব নাপালোং অ জান ঐ নাপালোং তোমাক মৰম দিব ...

         .....    কবিতা     ... "আমিয়েই কৰিছো স্বৰ্গক নৰক" আমিয়েই কৰিছো স্বৰ্গক নৰক গছ-গছনি কাটি তহিলং কৰিছো  কৰিছো কাটি উদং পাহাৰ ... চলাইছো অলেখ গাড়ি মটৰ  অযথা তেল জ্বলাই জ্বলাই  বিশুদ্ধ বায়ুক কৰিছো প্ৰদুষণ সঘনাই..। সেয়েহে আজি যুগৰ মনুহক মিতিৰৰ ঘৰত আলহী খাৱ যোৱাতকৈ  চিকিৎসালয়ত হে বেছি দিন  আহা যোৱা কৰা দেখা যায়.. কথাষাৰ সচাঁ নে মিছা এৱাৰ ভাবক আমিয়েই কৰিছো স্বৰ্গক নৰক...॥ সঘনাই খৱৰত সদাই দেঁখা শুণা যায়  লঠঙা পাহাৰত খাদ্যৰ অভাৱত  পেতৰ ভোকত থাকিৱ নোৱাৰি  হাবি এৰি বণ্য হস্তি গাৱে গাৱে সোমায় ঘৰ দুৱাৰ ভাগি পথাৰৰ পকা ধান খায়; কথাষাৰ সচাঁ নে মিছা এৱাৰ ভাবক আমিয়েই কৰিছো স্বৰ্গক নৰক...॥ খান্দিছো পাহাৰ পুতিছো নলা-নৰ্দমা  সাজিছো ডাঙৰ ডাঙৰ অট্টালিকা আনক দেঁখাক দেখি ভাই ৱোবতী নদীৰ পানীক দিশ দিছো সলাই সেয়েহে এজাক বৰষুণতেই ঠাই ঠাই  সঘনাই বানপানী হোৱা দেখা য়াই । কথাষাৰ সচাঁ নে মিছা এৱাৰ বুজক আমিয়েই কৰিছো স্বৰ্গক নৰক...॥ কৰ পৰা কেনেকৈ হ'ল  কি আছিল কি হৈগল  এৱাৰ ভাবি চাৱৰ কৰোৰে সময় নহল  ইজনে সি...

    কবিতা    " মেঘৰ বৰষা " মেঘৰ বৰষা তুমি  ক'তেনো হেৰালা ?  মেঘৰ বুকুৰ দলিচাত  মই তোমাক বিচাৰি  হৈ ফুৰিছো পগলা! মন তৃপ্ত আকাশে  কতেনো তোমাক লুকাই ঠলে ? তুমি হেৰাই যোৱাৰ বেদনাত মোৰ চোতালত হেৰাল  আলফুলীয়া জোনাক... এন্ধাৰ পথত ধুলিৰ উৎপাতনিত পথৰ কাখৰ বিৰিষৰ বন্ধ হৈছা নাক ...। কচুৰ পাতত তুমি জিলিকিছা আকাশৰ জোন সদৃশ হৈ  পৃথিৱীৰ হৃদয়ত কোটি কোটি  টুপাল সৰি একত্ৰিত্ত হৈছা  নদ-নদীৰ ৰূপ লৈ ...। ধুৱাময় কুৱলীও তোমাৰ স্মৃতি দিয়ে মকৰাৰ জালত জুলনা খেলি বতাহৰ লগত হাঁহি ধেমালী কৰি  নিয়ৰ ৰূপেৰে উৰি আহি দুৱৰিত জিলিকা তুমি তোমাৰ পৰশ পালেই  সজীৱ হয় কুমল ঘাঁহনি..। মেঘৰ বৰষা তোমাৰ অবিহনে  শুকাৱ ধৰিছে নদ নদীৰ বৌৱতি বুকুখনি.. ৰৈ আছে তোমালৈ বাদ চাই শাওণৰ পথাৰ খনি... দুচকুত অলেখ সপোন ৰছি  আছে জলত জল-জীৱ  এখনি সংসাৰ গঢ়িম বুলি...। বৰ ভেকুলী জনিও  চপৰা মাটিৰ তলত ৰৈ  তোমালৈ কৰি বিননি   আছে সদাই আশাৰ বাতৰি পাবলৈ..। তুমি আহিলে মুৰ দাঙি  আকাশখন চাও বুলি  ৰৈ আছে লেৰেলি পৰি  থকা কলমৌ বননি..। গাতৰ ভিতৰত...